בלי לחם מחמצת: רגילות משברית, תיעוד עצמי ונשים בעוני בזמן קורונה

הערת מחקר זו מציגה ממצאים ראשוניים ממחקר אורך על חייהן של נשים ומשפחות בעוני. בשנים האחרונות מתרחב המחקר המאמץ פרספקטיבה מודעת-עוני ומבקש להשמיע את קולם של מי שחווים עוני וללמוד מחוויות חייהם. מתוך פרספקטיבה זו ואגב הרחבתה, מחקרנו מתבסס על ניתוח שיח פמיניסטי ביומני תיעוד עצמי של שמונה נשים בתקופת הסגר הראשונה. בעזרת צוות מחקר המורכב מחוקרות ומנשים פעילות פוליטיות החוות בעצמן עוני, ביקשנו לתאר ולהבין את מציאות החיים היומיומית – החומרית והרגשית כאחד – של ילדים, נשים ומשפחות בעוני בימי הסגר בתקופת הקורונה ולאחריו. עבור משפחות אלו, שגם בימי שגרה נותרות מאחור, מרחב ההסתגלות למצב החירום החדש מוגבל מלכתחילה. כך, בניגוד בולט לסטרוקטורת הרגש שאפיינה את מעמד הביניים בימי הסגר הראשון, שנעה בין חדווה ובין זרוּת לנוכח האטת החיים וההתכנסות העצמית והמשפחתית הכפויה, מצאנו כי עבור משפחות בעוני תקופת המגפה היא המשכה של מציאות חיים נטולת כל שכבת הגנה. מציאות חשופה זו, המתאפיינת בהעצמת הרגילות המשברית של החיים בעוני, מתוארת ומנוסחת כאן על ידי הנשים עצמן. (מתוך המאמר) تكشف الورقة البحثية عن نتائج أولية من دراسة ّ طولية فحصت حالة النساء والأسر التي تعيش تحت خط الفقر. في السنوات األخيرة، تناولت الأبحاث رؤية بحثية واعية لظاهرة الفقر والفقراء في المجتمعات لأيصال أصواتهم والتعلم من تجاربهم الحياتية. ً بناء على ذلك, يعتمد بحثنا على تحليل نسوي جندري لمذكرات خاصة لثمانية نساء خلال فترة الإغلاق الأولى. بمساعدة فريق بحث مؤلف من ناشطات نسويات ونساء تعشن تحت خط الفقر، سعينا إلى وصف وفهم الحقائق اليومية للوضع المادي والعاطفي للأطفال والنساء والأسرالذين يعيشون تحت خط الفقر أثناء وبعد الاغالق. حيث كشفت الدراسة ان ّ التكيف للظروف الطارئة لدى العائالت الفقيرة بقيت محدودة. فحياتهم في ظل االغالق ليست مغايرة عن حياتهم الاعتيادية الخالية من الحماية والدعم. وذلك خالفا للوضع العاطفي لدى عائلات الطبقة الوسطى في ظل الجائحة الذي تراوح بين الشعور بالمرح والشعور بالغربة بسبب ّ التغيرات في نمط حياتهم والانطواء الذاتي والتقارب العائلي الذيُ رض عليهم. تهدف الدراسة الى كشف سردية واقع النساء في ظل الازمات وعملية ادارتها خلال تحليل نسويف ـلمذكراتهن اثناء الاغلاق.